Οταν οι Ναζί δεσμοφύλακες έπεσαν στα χέρια των κρατούμενων τους (36 φωτογραφίες)

Οι εικόνες που αντίκρισαν οι συμμαχικές δυνάμεις όταν απελευθέρωσαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία το 1945 ήταν κάτι παραπάνω από συγκλονιστικές

Οι φωτογραφίες καταγράφουν ένα πολύ μικρό μέρος του θυμού και της οργής όχι μόνο των πρώην φυλακισμένων αλλά και των απελευθερωτών στρατιωτών

Χαρακτηριστικές είναι οι φωτογραφίες των Αμερικανών στρατιωτών που υποχρεώνουν Γερμανούς πολίτες της περιοχής να δουν τι ανέχονταν λίγα μέτρα από τα σπίτια τους

Τα πρώτα χρόνια μετά τη λήξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου με τα δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς και την αποκάλυψη της θηριωδίας ήταν κυρίαρχη η άποψη πως αυτή θα ήταν η τελευταία παγκόσμια καταστροφή και πως η ανθρωπότητα πήρε το μάθημά της. Το πήρε; Μάλλον όχι

Γράφτηκε από τον  Σταθόπουλος Κώστας

Αμερικανοί στρατιώτες ανασύρουν από την τάφρο γύρω από το στρατόπεδο πτώματα Γερμανών φρουρών που λυντσαρίστηκαν

Ρώσος αιχμάλωτος υποδεικνύει τον βασανιστή του

Δολοφονημένος Γερμανός πρώην δεσμοφύλακας

Εβραίος αιχμάλωτος βρίσκει ευκαιρία να εκδικηθεί τον δεσμοφύλακα του

Φύλακες του στρατοπέδου 

Φύλακας που κακοποιήθηκε

Λιντσαρισμένος Γερμανός φύλακας

Εκτέλεση δεσμοφυλάκων από Αμερικανούς στρατιώτες

Νεκροί δεσμοφύλακες

Κοιτώντας το πτώμα του δεσμοφύλακα του

Νεκροί δεσμοφύλακες

Νεκρός δεσμοφύλακας

Εκτέλεση δεσμοφυλάκων

Εκτέλεση δεσμοφυλάκων

Νεκροί δεσμοφύλακες

Αντιστροφή ρόλων

Αντιστροφή ρόλων

SS δεσμοφύλακες σπάνε πέτρες

Νεκρός δεσμοφύλακας με το τατουάζ των SS

Νεκρός δεσμοφύλακας

Νεκρός δεσμοφύλακας

Εκτέλεση δεσμοφυλάκων από Αμερικανούς στρατιώτες

Αμερικανός στρατιώτης μαζί με 2 επιζώντες φυλακισμένους μπροστά στα πτώματα δεσμοφυλάκων

Νεκροί δεσμοφύλακες

Αμερικανοί στρατιώτες και επιζώντες

Εκτέλεση δεσμοφυλάκων από Αμερικανούς στρατιώτες

Λιντσάρισμα δεσμοφύλακα

Ιατρικές εξετάσεις πρώην φυλακισμένων μετά την απελευθέρωση

Φυλακισμένος προσπαθεί να περπατήσει μετά την απελευθέρωση

Μεταφορά νεκρών φυλακισμένων μετά την απελευθέρωση

Μακάβρια ευρήματα κατά την απελευθέρωση

Γερμανοί πολίτες που ζούσαν κοντά αναγκάζονται από τους Αμερικανούς στρατιώτες να δουν τα θύματα του στρατοπέδου

Γερμανοί πολίτες που ζούσαν κοντά αναγκάζονται από τους Αμερικανούς στρατιώτες να δουν τα θύματα του στρατοπέδου

Περιοδικό Life: οι συγκλονιστικές εικόνες που είδαν Ρώσοι και Αμερικανοί όταν μπήκαν στα στρατόπεδα των SS

Περιοδικό Life: οι συγκλονιστικές εικόνες που είδαν Ρώσοι και Αμερικανοί όταν μπήκαν στα στρατόπεδα των SS

Η συγκλονιστικότερη φωτογραφία του αιώνα

Τη φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε το 1994 από τον Νοτιοαφρικανό φωτορεπόρτερ, Κέβιν Κάρτερ, στο Σουδάν.

Δείχνει ένα παιδάκι να προσπαθεί, σχεδόν έρποντας, να φτάσει λίγα μέτρα πιο πέρα, όπου άνθρωποι της UNICEF μοίραζαν φαγητό. Πίσω του, στα 2-3 μέτρα, ένας γύπας περιμένει…

Ξέρετε τι περιμένει πάντοτε ένα όρνιο. Να πεθάνει το θήραμά του και μετά να ορμήξει να το φάει. Δυστυχώς δεν μάθαμε ποτέ τι απέγινε το παιδάκι της φωτογραφίας. Γράφτηκε πως ο Κάρτερ το σήκωσε και το πήγε στους γιατρούς, ή και στο κέντρο όπου μοίραζε συσσίτιο η UNICEF, αλλά κανείς δεν ξέρει. Ο ίδιος, όποτε ρωτήθηκε, έλεγε «το πήραν». Ποιοι; Που; Κανείς ποτέ δεν έμαθε.

Μόλις 14 μήνες αφότου συνέλαβε με τον φακό του αυτήν την συγκλονιστική σκηνή, ο Κάρτερ ανέβαινε συγκινημένος στο πλατό της Βιβλιοθήκης Μεμόριαλ του Πανεπιστημίου της Κολούμπια, και παραλάμβανε το Βραβείο Πούλιτζερ για θεματική φωτογραφία.

Ο Κάρτερ έγινε διάσημος. Δεν έμεινε εστιατόριο και νυχτερινό κέντρο της μόδας, στη Νέα Υόρκη, στο οποίο να μην τον πάνε. Όλοι οι εκδότες εφημερίδων και περιοδικών ήθελαν να τον γνωρίσουν και να κλείσουν συνεργασία μαζί του. Τελικά, συμφώνησε με το φωτοειδησεογραφικό πρακτορείο Sygma, το οποίο έχει στην ομάδα του τους περίπου 200 κορυφαίους φωτορεπόρτερς στον κόσμο.

Το πρωί της Τετάρτης 27 Ιουλίου, τελευταία μέρα της ζωής του, ο Κάρτερ φαινόταν χαρούμενος. Εμεινε στο κρεβάτι μεχρι το μεσημέρι, και όταν σηκώθηκε πήγε στην εφημερίδα Weekly Mail για να παραδώσει μια φωτογραφία του. Εκεί, για μία ακόμη φορά, συννέφιασε, και άρχισε να μιλάει απότομα στους δημοσιογράφους και αρχισυντάκτες, λέγοντάς τους πως δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους και ότι «ενώ κόσμος σκοτώνεται και πεθάνει από πείνα εκεί έξω, εσείς κάθεστε εδώ, στα πολυτελή γραφεία σας». Εκείνοι, συνηθισμένοι πιά από τέτοια ξεσπάσματά του, του σύστησαν, πάλι, να πάει να δεί έναν θεραπευτή. Ένας, μάλιστα, του έδωσε το τηλέφωνο μιας ψυχοθεραπεύτριας, και τον προέτρεψε να επιδιώξει τη βοήθειά της.

Δύο μήνες μετά την παραλαβή του Βραβείου Πούλιτζερ, και έχοντας επιστρέψει πιά στη χώρα του, τη Νότιο Αφρική, ο Κέβιν Κάρτερ βρέθηκε νεκρός από τις αναθυμιάσεις μονοξειδίου του άνθρακα, μέσα σ’ ένα κόκκινο φορτηγάκι, στο Γιοχάνεσμπεργκ, κοντά σ’ ένα ποταμάκι όπου συνήθιζε να παίζει όταν ήταν παιδί. Στην εξάτμιση βρέθηκε συνδεδεμένο ένα λάστιχο, από αυτά που ποτίζουμε τους κήπους. Αυτό έφερνε το αέριο απ’ έξω, μέσα.

Στο πίσω κάθισμα, κάτω από το σακίδιό του, βρέθηκε ένα σημείωμα: «Λυπάμαι, ειλικρινά λυπάμαι. Ο πόνος της ζωής ξεπερνά τη χαρά της. Και την ξεπερνά ως το σημείο εκείνο, που πιά η ζωή δεν αντέχεται. Χωρίς λεφτά για τηλέφωνο, για το νοίκι μου, για να υποστηρίξω το παιδί μου, για να ξεπληρώσω τα χρέη μου, χρήματα, χρήματα, χρήματα… Μα πάνω απ’ όλα, οι εφιάλτες από τις ζωντανές μνήμες από δολοφονίες, και πτώματα, και θυμός πολύς, και πόνος ανείπωτος, για παιδιά που πεινάνε, για τρελούς, συχνά και αστυνομικούς, που πατάνε τη σκανδάλη, δεν αντέχω άλλο. Φεύγω…».

Το βάρος της φήμης ήταν μόνο το οριστικό, δραματικό χτύπημα ενός θανάτου που τον είχε «προβλέψει» και προετοιμάσει η ίδια η προσωπικότητα του Κάρτερ, η πίεση να είναι ο πρώτος που θα φτάσει εκεί όπου είναι η δράση, ο φόβος ότι οι φωτογραφίες του ποτέ δεν ήταν όσο καλές θα έπρεπε, ή υπαρξιακή διαύγεια που τον κυρίευε όποτε συνειδητοποιούσε ότι εκείνοι που φωτογράφιζε σκοτώνονταν, εκείνος ζούσε, εκείνοι πέθαιναν ανώνυμοι, εκείνος συνέχιζε να ζει αποκτώντας φήμη, εκείνοι έλιωναν από την πείνα, εκείνος από την αχορτασιά φούσκωνε.

Ο Κάρτερ δεν είχε να διαχειριστεί μόνο τη φήμη του που εκτοξεύτηκε με το Πουλιτζερ. Είχε να διαχειριστεί και τα «ενδότερα βάσανα» που του γέννησε η ίδια του η δουλειά. Ο ίδιος, παραδέχτηκε ότι όταν είδε να προσγειώνεται ο γύπας λίγα μέτρα δίπλα από το ετοιμοθάνατο κοριτσάκι, περίμενε εκεί, ακίνητος, επί 20 λεπτά, μέχρι να πετύχει «τη καλύτερη πόζα». Είχε πει, μάλιστα, πως ήλπιζε ότι ο γύπας, κάποια στιγμή θα άνοιγε τα φτερά του, και ότι «αυτή θα ήταν η πιο φοβερή φωτογραφία, γιατί θα έμοιαζε σαν να ήταν έτοιμο να … σκεπάσει και να εξαφανίσει το παιδί».

ο εισαγγελέας Παναγιώτης Καψιμάλης

ο εισαγγελέας Παναγιώτης Καψιμάλης το Φλεβάρη του  '14
πρότεινε να αποφυλακιστεί προσωρινά ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, που ήταν προφυλακισμένος για την υπόθεση της Proton Bank. Ως προϋπόθεση έθετε να καταβληθεί εγγύηση ύψους 100 εκατ. ευρώ, υπό την προϋπόθεση τα χρήματα να μην προέρχονται από τα ήδη δεσμευμένα 150 εκατ.€

Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, έχει προκύψει ζημιά 701 εκατ. ευρώ από την υπόθεση της Proton Bank

Το ποσό αφορά δανειοδοτήσεις από την εποχή που ο κ. Λαυρεντιάδης ήταν πρόεδρος του Δ.Σ. Τα περισσότερα από αυτά τα χρήματα κατέληξαν σε εταιρείες του – δηλαδή στην τσέπη του. Σε απλά ελληνικά αυτό λέγεται κλοπή. Στη νομική γλώσσα, τα αδικήματα είναι: συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης και ένταξη σε αυτή, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, απάτη και απιστία.

Εκτός αυτού, όμως, ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης είχε ένταλμα και για άλλη υπόθεση, την απόπειρα ανθρωποκτονίας του επιχειρηματία Αθηναγόρα Ανδριαδάκη στις 15 Ιουνίου 2012. Κατηγορείται επίσης για την υπόθεση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, για δάνειο 100 εκατομμυρίων που έλαβε η εταιρία Alapis.

Ο Λ. Λαυρεντιάδης προφυλακίστηκε τον Δεκέμβριο 2012 και ως το Φλεβάρη 2014 και την θετική εισήγηση του Εισαγγελέα Π. Καψιμάλη, είχε ήδη καταθέσει δύο αιτήσεις αποφυλάκισης για λόγους υγείας, που είχαν απορριφθεί. Το Μάιο του 2014 το Συμβούλιο Εφετών απέρριψε την εισαγγελική πρόταση του Π. Καψιμάλη να αφεθεί ελεύθερος.

Ωστόσο τον Ιούνιο του 2014, και αφού είχε παρέλθει το 18μηνο της κράτησης, ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης αποφυλακίστηκε, αφού το δικαστικό συμβούλιο αποφάσισε ν’ αφεθεί ελεύθερος με την καταβολή εγγύησης 500.000 ευρώ, απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και εμφάνιση στο ΑΤ της περιοχής του αναφορικά με την υπόθεση της ηθικής αυτουργίας στην απόπειρα ανθρωποκτονίας. Ο επιχειρηματίας νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες στο ψυχιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού, καθώς αντιμετώπιζε μεταξύ άλλων σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Το βούλευμα έκανε δεκτό το αίτημά του να αποφυλακιστεί λόγω της επιβαρυμένης ψυχολογικής και σωματικής υγείας του. Ο Εισαγελέας Εφετών είχε προτείνει -αναπόφευκτα λόγω παρέλευσης του 18μηνου προσωρινής κράτησης- να αποφυλακιστεί με αυστηρούς όρους για την υπόθεση των επισφαλών δανείων ύψους 701 εκατομμυρίων ευρώ από την Proton Bank





Ο εισαγγελέας Παναγιώτης Καψιμάλης, όπως έγινε γνωστό την 1 Δεκεμβρίου, εισηγήθηκε να μην γίνει δεκτό το αίτημα του Νίκου Ρωμανού, ο οποίος βρίσκεται σε παρατεταμένη απεργία πείνας, για την χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας ώστε να μπορέσει να φοιτήσει στο ΤΕΙ Αθηνών.
Ο Νίκος Ρωμανός συνελήφθη, μαζί με συντρόφους του, την 1η Φεβρουαρίου του 2013, μετά από καταδίωξη για ληστεία σε υποκατάστημα των ΕΛΤΑ και της Αγροτικής Τράπεζας στο Βελβεντό Κοζάνης. Ενώ είχαν οπλισμό δεν τον χρησιμοποίησαν, ούτε για τη ληστεία ούτε εναντίον των αστυνομικών. Βασανίστηκαν από την αστυνομία και οδηγήθηκαν σε δίκη με την κατηγορία της ληστείας και της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση, με βάση τον «αντιτρομοκρατικό» νόμο.
Σύμφωνα με το σκεπτικό του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, η περίπτωση του Νίκου Ρωμανού δεν πληροί τις προϋποθέσεις του άρθρου 58 του νόμου 2776/99, με βάση το οποίο για την έκδοση εκπαιδευτικής άδειας υπόδικου κρατούμενου, απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του δικαστικού οργάνου που διέταξε την κράτησή του, εν προκειμένω του κ. Ευτύχη Νικόπουλου, ειδικού εφέτη ανακριτή.
Νομικές πηγές τονίζουν, ωστόσο, σύμφωνα με την Εφημερίδα των Συντακτών, ότι το θέμα περιπλέκεται, καθώς ο Ν. Ρωμανός είναι μεν υπόδικος (έχει μπροστά του ακόμη δυο δίκες), με την κατηγορία της συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση – Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, πλην όμως το πρώτο δικαστήριο που έχει ολοκληρωθεί τον έχει ήδη αθωώσει ως προς το συγκεκριμένο σκέλος. «Υπάρχει εκκρεμοδικία», τονίζουν οι ίδιες πηγές. «Δεν μπορεί να δικαστεί για την ίδια κατηγορία, συνεπώς τα επόμενα δικαστήρια δεν μπορεί παρά να είναι αθωωτικά».
Προφανώς ο εισαγγελέας Παναγιώτης Καψιμάλης, με τα δικά του κριτήρια, έκρινε ότι η υγεία του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη κινδυνεύει περισσότερο, για να χρήζει αποφυλάκισης, από την υγεία ενός 20χρονου που πραγματοποιεί σκληρή απεργία πείνας για να πάρει άδεια για παρακολούθηση πανεπιστημιακών μαθημάτων.
Προφανώς, με τα δικά μας κριτήρια κρίνουμε ότι στην περίπτωση Λαυρεντιάδη θα μέτρησε ότι πρόκειται για ιδιοκτήτη τράπεζας, με ισχυρούς διαύλους με όλο το σύστημα εξουσίας και ειδικά τον Ε. Βενιζέλο που τον κάλυψε και τον ξελάσπωσε σε αυτή την υπόθεση.

Προφανώς, με τα δικά μας κριτήρια κρίνουμε ότι η δικαιοσύνη είναι ταξική. Και πως ισχύει για την επιείκειά της, το ανάποδο από αυτό που λέει ο Μπρεχτ: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας, μπροστά στην ίδρυση της τράπεζας;»

οδηγίες βασανιζόμενων

Το οικονομικό θαύμα της χούντας σε αριθμούς

Σύµφωνα µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή

το 1974 το δηµόσιο χρέος είχε ανέβει στο 20,8% επί του ΑΕΠ, στα 114 δις. δρχ.

εκείνη τη χρονιά, µε τον εσωτερικό κι εξωτερικό δανεισµό να γιγαντώνονται.

Το χρέος ξεκίνησε από 37,8 δις. δρχ. το 1967, ενώ το 1973 ήταν ήδη στα 87 δισ., µε το έλλειµµα στο εµπορικό ισοζύγιο να είναι 4,5 φορές ψηλότερο και τις καταθέσεις, παρά τις διαρκείς τονωτικές ενέσεις των Ελλήνων µεταναστών, να µειώνονται δραµατικά µετά το 1970.
Ο πληθωρισμός κάλπαζε,το πραγματικό εισόδια μειωνόταν οι φόροι έκαναν επέλαση, το ίδιο και η ακρίβεια.

Ακόµα και µια ελαφριά µείωση του εξωτερικού δανεισµού ήταν τεχνητή, αφού οι εργοληπτικές εταιρείες έπαιρναν τα δάνεια από το εξωτερικό µε εγγύηση ελληνικού ∆ηµοσίου και στη συνέχεια γίνονταν ανάδοχες των δηµόσιων έργων, µε παραχώρηση των δανείων στο ελληνικό κράτος.
∆εκάδες τέτοια δάνεια - συµβάσεις έγιναν και µ’ αυτήν την πατέντα - µετατροπή και το χρέος φαινόταν ως «εσωτερικό». 
Καραµπινάτη δηµιουργική λογιστική, δηλαδή, του «µυστράκια» Παττακού και τον οµοϊδεατών του.

Από το 1971, λοιπόν, η κατάσταση στην οικονοµία δεν µπορούσε να κρυφτεί άλλο. ∆εν θα ήταν, µάλιστα, υπερβολή να πούµε ότι τότε άρχιζε να χτίζεται πια για τα καλά η λερναία ύδρα του χρέους.
Στις 6.4.1971 οι εφηµερίδες δηµοσιεύουν: «Αύξηση κατά 23,5% σηµείωσε το δηµόσιο χρέος εντός του πρώτου 5µήνου του 1970, έναντι του 1969, κι έφθασε τα 58,3 δισεκατοµµύρια δρχ. τον Μάιο του περασµένου έτους, έναντι 47,2 που ήταν τον Μάιο του 1969, σύµφωνα µε στοιχεία της ΕΣΥΕ».

∆ΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ∆ΙΣ. ∆ΡΧ.

∆ΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ∆ΙΣ. ∆ΡΧ.
1958........................................................3,5
1959........................................................8,0
1960........................................................9,7
1961......................................................11,6
1962......................................................13,1
1963......................................................17,6
1964......................................................21,4
1965......................................................25,4
1966......................................................32,0
1967......................................................37,8
1968......................................................45,3
1969......................................................56,7
1970......................................................63,7
 

Η ένορκη κατάθεση του Αντώνη Αγριτέλη οδηγού του Ντερτιλή στο δικαστήριο τον Νοέμβρη του 1975

Η ένορκη βεβαίωση που κατατέθηκε στο Δικαστήριο έχει ως εξής:

«Ήμουνα προσωπικός οδηγός του Συνταγματάρχη Ντερτιλή.

Την Παρασκευή το απόγευμα (16ης Νοεμβρίου) τον παρέλαβα από το σπίτι του και τον μετέφερα με το τζιπ στην Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών στην οδό Σταδίου 10, γύρω στις 7 το βράδυ. Κατά τις 10 η ώρα βγήκε ο Ντερτιλής μαζί με κάποιον ανώτερο αξιωματικό της Αστυνομίας και έφυγαν. Πότε επέστρεψαν δεν τους αντελήφθην.

Στις 4 ή 4:30 ξημερώνοντας Σάββατο παρέλαβα τον Ντερτιλή και τον μετέφερα από την ΑΣΔΕΝ στο Πολυτεχνείο με το τζιπ. Σταμάτησα κοντά στην κατεστραμμένη πύλη, ο Ντερτιλής κατέβηκε και συζητούσε με κάποιον αξιωματικό της Αστυνομίας. Ξαφνικά αντελήφθην φασαρία και φωνές προς τη μεριά της διασταύρωσης Πατησίων και Στουρνάρα. Παρετήρησα ότι αστυφύλακες έδερναν έναν νεαρό. Ξαφνικά αυτός κατόρθωσε να αποσπασθεί από τους αστυφύλακες. Τότε ο Ντερτιλής, που μόλις είχε αντιληφθεί το επεισόδιο, έβγαλε από το μπουφάν του το περίστροφό του και πυροβόλησε χωρίς να πολυσκεφθεί.

Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο. Έμεινε επί τόπου ακριβώς στην διασταύρωση Πατησίων και Στουρνάρα, προς την πλευρά της Ομόνοιας. Εγώ φαντάστηκα ότι του έριξε στα πόδια και περίμενα να κινηθεί. Όταν όμως είδα να σχηματίζεται μια λίμνη από αίμα και μια μικρή άσπρη λιμνούλα από μυαλά, κατάλαβα ότι τον πυροβόλησε στο κεφάλι και ήταν ήδη νεκρός.

Μετά, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, μπήκε στο τζιπ και κτυπώντας με στην πλάτη, μου είπε “με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μια τον πέτυχα στο κεφάλι”. Εγώ τα είχα χάσει και ήμουνα φοβερά ταραγμένος και φοβισμένος. Συνεχίσαμε προς την Πατησίων και φθάσαμε στο Μουσείο. Εκεί κάποιος υπάλληλος των τρόλεϋ ήταν μπλοκαρισμένος και οι αστυφύλακες του φώναζαν και τον έσπρωχναν. Ο Ντερτιλής κατέβηκε απ’ το τζιπ, κόλλησε το περίστροφό του στο στομάχι του ανθρώπου και τον φοβέριζε ότι θα τον σκοτώσει αν δεν εξαφανιστεί.

Μετά προχωρήσαμε προς τον ΟΤΕ όπου ευρίσκοντο αρκετοί πολίτες.
Ο Ντερτιλής έβγαλε το περίστροφό του και άρχισε να πυροβολεί χωρίς να μπορώ να διαπιστώσω αν χτυπήθηκε κανείς. Από τον ΟΤΕ γυρίσαμε πίσω και φθάσαμε στα Χαυτεία ακριβώς έξω από τον
 ΜΠΡΑΒΟ.

Ενώ δεν είχαμε σταματήσει ακόμη, ο Ντερτιλής αντελήφθη πάνω από τον Κινηματογράφο “Αλάσκα” πολίτες που είχαν αποκλεισθεί. Κατέβηκε αμέσως από το αυτοκίνητό του και διέταξε τους ΛΟΚατζήδες να κάνουν έφοδο και να τους πιάσουν. Ο ίδιος έδινε διαταγές με το περίστροφο στο χέρι λέγοντας: “Βαράτε στο ψαχνό, πέντε παληόπαιδα θα μας κάνουν ό,τι θέλουν;” Μετά από λίγο, οι ΛΟΚατζήδες κατέβασαν τριάντα περίπου άτομα και τους έβαλαν επάνω σε καμιόνια και τους πήραν.

Από το σημείο εκείνο φύγαμε και πήγαμε στην οδό Γ΄ Σεπτεμβρίου και Μάρνη, σε μια υπηρεσία της Χωροφυλακής. Το διεπίστωσα αυτό, γιατί μόλις κατέβηκε ο Ντερτιλής έτρεξαν οι Χωροφύλακες και τον υποδέχτηκαν.

Αυτός όμως τους είπε, σαν να τους μάλωνε, “τι φοβάστε ρε; Βαράτε στο ψαχνό, εγώ έκανα την αρχή.”. Τότε κατάλαβα ότι είχε μαθευτεί η πράξις του Ντερτιλή.
Μετά από μέρες με ρώτησε ο Ντερτιλής: “Θυμάσαι ρε, αυτόν που πυροβόλησα στο Πολυτεχνείο; Ε, τη γλύτωσε τελικά.”

Φυσικά ήταν προφανής ο σκοπός του, ήθελε να απαλύνει την τρομερή εντύπωση που μου είχε δημιουργήσει με τον φόνο που έκανε εν ψυχρώ και να τον λησμονήσω. Αλλά το φοβερό αυτό γεγονός θα το θυμάμαι σ’ όλη μου τη ζωή. Έκανα πως τον πίστεψα αλλά δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι ο νεαρός ήταν νεκρός. Πράγμα που το διάβασα αργότερα στις εφημερίδες.

Μετά από αρκετές μέρες μ’ έδιωχναν με δυσμενή μετάθεση στο Πολύκαστρο. Με κάλεσε ο Ντερτιλής και μου είπε: “Παιδί μου, δεν πρέπει να ξεχνάς ένα πράγμα, ότι στην Υπηρεσία μας ό,τι ακούμε και ό,τι βλέπουμε μένει για την Υπηρεσία, δεν το λέμε αυτό ούτε στην μάνα μας.”
Κατάλαβα τι εννοούσε. Η μετάθεσή μου στο Πολύκαστρο γινόταν επειδή ήμουν προσωπικός οδηγός του Ντερτιλή. Την δικαιολόγησαν όμως ότι είχα σπάσει τον καθρέπτη του αυτοκινήτου του και για τιμωρία έπαιρνα την μετάθεση αυτή.
Επίσης, θέλω να προσθέσω ότι κατά την διάρκεια των γεγονότων του Πολυτεχνείου ο Ντερτιλής έλεγε συνεχώς σε όποιον συναντούσε, “βαράτε στο ψαχνό”. Έλεγε ακόμη σε μερικούς άλλους ότι: “Όταν δείτε τέσσερα, άτομα τον έναν να τον σκοτώνετε και τους τρεις να τους βάζετε στο καμιόνι”.».
Ο συνήγορος υπεράσπισης του Ντερτιλή, δεν δέχεται την μαρτυρία του και υποστηρίζει ότι δεν υπήρξε ποτέ οδηγός του Ντερτιλή .

Ο Αγριτέλης απαντώντας σε ερωτήσεις για να αποδείξει ότι γνώριζε τον Ντερτιλή,δίνει δύο στοιχεία:

“Μ΄ έστελνε να του αγοράζω τσιγάρα Dunhill και να επισκευάζω τον αναπτήρα του ,μάρκας Ronson σ΄ ένα μαγαζί στην Βουκουρεστίου”. Εδώ μπαίνει στην ιστορία ο Στέλιος Λογοθέτης, μετέπειτα δήμαρχος Νίκαιας και Πειραιά.

Ήταν αυτός που εντόπισε το μαγαζί επισκευής των αναπτήρων και βρήκε απόδειξη επισκευής στο όνομα Νικόλαος Ντερτιλής! 

Μια χούντα θα μας… φεσώσει

απ το τουιτερ του Χατζηστεφάνου

το άρθρο που ακολουθεί είναι του Άρη Χατζηστεφάνου

και δημοσιεύτηκε στις 15/11/2013

στο περιοδικό Unfollow  

Ήταν σκληροί, σκότωσαν και μερικούς αλλά τουλάχιστον ήταν «αδιάφθοροι» και «πέθαναν στην ψάθα». Χονδροειδή ψέμματα σαν κι αυτά ακούγονται όλο και συχνότερα για τα στελέχη της χούντας των συνταγματαρχών.
Γιατί όμως τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού δεν τα διαψεύδουν με μια ομοβροντία δημοσιευμάτων και δηλώσεων; Ίσως γιατί ανοίγοντας το φάκελο «διαφθορά στη χούντα» θα βρεθούν αντιμέτωποι με επιχειρηματίες και πολιτικούς που κυβερνούν ακόμη και σήμερα τη χώρα.

Η Ντέλλα Ρουφογάλη, ένα από τα γνωστότερα φωτομοντέλα της δεκαετίας του ‘60, έλαμπε πραγματικά στο νυφικό της. Και είχε κάθε λόγο. Το ημερολόγιο έγραφε 1973 και κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μια εξέγερση φοιτητών στο Πολυτεχνείο θα άλλαζε ύστερα από μερικούς μήνες την πορεία της χώρας.
Ο κύριος με το ατσαλάκωτο γαμπριάτικο κουστούμι δίπλα της ήταν ο διοικητής της ΚΥΠ και στη θέση των καλεσμένων καθόταν η αφρόκρεμα των επιχειρηματιών που συγχρωτιζόταν με τη χούντα: Ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων ‘Τιτάν’, ο Τομ Πάππας, ο Γιάννης Λάτσης και πολλοί άλλοι.
Από τις δεκάδες ιστορίες σχετικά με το όργιο διαφθοράς, της επταετίας, το «ημερολόγιο της Ντέλλας» περιέχει ίσως τις πιο γλαφυρές εικόνες για ένα καθεστώς που δεν διέφερε σε τίποτα από τις λατινοαμερικάνικες μπανανίες της δεκαετίας του ’70.
«Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου» θυμόταν η Ρουφογάλη και συνέχιζε: «Φέρομαι φιλικά προς τους… πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια [...] Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει». Σε ένα άλλο σημείο περιγράφει τις «αυτοκρατορικές» διακοπές που πέρασε στο Παρίσι μαζί με τη σύζυγο του δικτάτορα Παπαδόπουλου –πάντα με χρήματα των Ελλήνων φορολογούμενων. «Μένουμε σε μεγάλες σουίτες στο Intercontinental. Έρχονται να μας επισκεφθούν με το τραίνο από τη Γενεύη ο Γιάννης Λάτσης και η σύζυγός του Εριέτα. Είναι πολύ φίλοι της Δέσποινας. [...] Λόγω της παρατεταμένης κακοκαιρίας, πηγαίνουμε οδικώς στις Βρυξέλλες με λιμουζίνα που μας έστειλε ο Ωνάσης».
Το όργιο διαφοράς που χαρακτήρισε την επταετία έχει περιγράψει με εξαιρετική επάρκεια και γλαφυρότητα η δημοσιογραφική ομάδα του «Ιού της Κυριακής» και πολύ πιο πρόσφατα η εφημερίδα ΠΡΙΝ και ο Διονύσης Ελευθεράτος. Πριν σταχυολογήσουμε όμως και εμείς ορισμένες στιγμές από το φαγαπότι, που πραγματοποίησαν τα μεγαλύτερα «λαμόγια» της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, αξίζει να δούμε ορισμένους από τους λόγους για τους οποίους η θεωρία των «αδιάφθορων στρατηγών» επανέρχεται σε διάφορες περιοχές του πλανήτη.
Ζητούνται αστοί
Για αρκετές αγροτικές κοινωνίες που πέρασαν βίαια στον «γενναίο, νέο, κόσμο» του καπιταλισμού ο στρατός κλήθηκε, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, να παίξει το ρόλο της ανύπαρκτης αστικής τάξης. Όταν λόγου χάρη ο Ατατούρκ παρέλαβε μια χώρα με αφανισμένη την υπάρχουσα αστική τάξη των Αρμενίων και των Ελλήνων οι συνάδελφοι αξιωματικοί αποτελούσαν το καλύτερο υποκατάστατο. Ακόμη και ο Λέον Τρότσκι, που εκείνη την περίοδο ζούσε εξόριστος στα Πριγκιποννήσια έβλεπε τους νεαρούς αξιωματικούς σαν μια «κριτικά σκεπτόμενη και δυσφορούσα πρωτοπορία». «Τα καλύτερα εκπαιδευμένα τμήματα της τουρκικής ιντελιγκέντσιας» θα γράψει στα απομνημονεύματά του «όπως οι καθηγητές και οι μηχανικοί, μην βρίσκοντας πώς να αξιοποιήσουν το ταλέντο τους στα σχολεία και τα εργοστάσια, αποφάσισαν να γίνουν αξιωματικοί του στρατού [...] Το κράτος είχε εκθρέψει μέσα στα ίδια του τα σπλάχνα τη μάχιμη πρωτοπορία του φιλόδοξου αστικού κράτους».
Το παράδειγμά του Ατατούρκ θα ακολουθήσουν αρκετές δεκαετίες αργότερα ο Περόν στην Αργεντινή αλλά ακόμη και ηγέτες του αραβικού εθνικισμού που ισορροπούσαν άτσαλα ανάμεσα στα σοσιαλιστικά κελεύσματα της ΕΣΣΔ και στον αστικό εκσυγχρονισμό της Δύσης.
Το γεγονός βέβαια ότι όλοι αυτοί οι αξιωματικοί έφερναν έναν αέρα εκσυγχρονισμού, και πειθαρχίας σε οπισθοδρομικές κοινωνίες, δεν τους καθιστά σε καμία περίπτωση αδιάφθορους – με τον ίδιο τρόπο που σύγχρονες εταιρείες όπως η Enron ή η Siemens δεν είναι λιγότερο διεφθαρμένες από τους ζάμπλουτος δικτάτορες της υποσαχάρειας Αφρικής. Απλώς η διαφθορά των πρώτων είναι θεσμοθετημένη στο κυρίαρχο οικονομικό σύστημα και πιο δύσκολα αναγνωρίσιμη.
Σε όλα τα καθεστώτα πάντως όπου οι στρατιωτικοί έπαιξαν το ρόλο μιας πρώιμης αστικής τάξης δημιουργήθηκαν μαφιόζικου τύπου μονοπώλια με τα οποία οι αξιωματικοί λυμαίνονται τη δημόσια περιουσία. Στην περίπτωση της Τουρκίας το γιγαντιαίο Ταμείο Αλληλοβοήθειας Στρατού (ΟΥΑΚ), είχε μετατραπεί σε μια υπερ-εταιρεία που έλεγχε μέχρι πρότινος τους πυλώνες της οικονομίας.
Η κατάσταση θα επιδεινωθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη με το ξέσπασμα του ψυχρού πολέμου, όταν οι ΗΠΑ αναθέτουν σε ομάδες στρατιωτικών να ανατρέψουν εχθρικές προς την Ουάσινγκτον κυβερνήσεις. Η πρόβα τζενεράλε γίνεται στο Ιράν με την ανατροπή του Μοσάντεκ, το 1953, για να ακολουθήσει η Γουατεμάλα και να ξεκινήσει έτσι το ντόμινο των πραξικοπημάτων της CIA στη Λατινική Αμερική. Οι νέοι δικτάτορες όχι μόνο δεν φέρνουν τον αέρα μιας κοινωνικής πρωτοπορίας αλλά συνήθως είναι τα αιματοβαμμένα πρωτοπαλίκαρα παρακρατικών μηχανισμών. Με πρόσχημα την αναχαίτιση της «ερυθράς απειλής» υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί, που συνήθως έχουν εκπαιδευτεί στις ΗΠΑ μετατρέπονται σε ντίλερ αμερικανικών πολυεθνικών.
Το παράδειγμα του δικτάτορα Πινοσέτ οποίος επέστρεψε τα εθνικοποιημένα ορυχεία χαλκού στην αμερικανική ΑΤΤ και άνοιξε τις πύλες της Χιλής στο αμερικανικό κεφάλαιο είναι ίσως το χαρακτηριστικότερο μια ολόκληρης περιόδου. Στη Μιανμάρ το στρατιωτικό καθεστώς είχε φτάσει να προσφέρει πολίτες του σαν σκλάβους σε αμερικανικές και γαλλικές πολυεθνικές όπως η Halliburton και η Total.
Ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους οι νέοι δικτάτορες βούταγαν το δάχτυλο στο μέλι των δημόσιων ταμείων ενώ προσέφεραν χρυσοφόρα συμβόλαια στις εγχώριες οικονομικές ελίτ. Σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις, από τη χούντα του Γκαλτιέρι στην Αργεντινή μέχρι τη δικτατορία του Σουχάρτο στην Ινδονησία, η διαφθορά γιγαντώθηκε ακόμη και σε σχέση με τις χειρότερες πολιτικές κυβερνήσεις στέλνοντας στα ουράνια και το δημόσιο χρέος.
Πάντα Coca Cola
Η περίπτωση της Ελληνικής χούντας όχι μόνο δεν θα αποτελέσει εξαίρεση αλλά θα δώσει ορισμένα από τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα διαφθοράς στην ιστορία του 20ου αιώνα.
Πρώτοι ευργετηθέντες είναι Αμερικανοί και ελληνοαμερικανοί επιχειρηματίες, οι οποίοι λειτουργούν και σαν σύνδεσμοι με το Λευκό Οίκο. Ο ίδιος ο Παπαδόπουλος, ο οποίος υπήρξε σύνδεσμος της CIA με τις ελληνικές υπηρεσίες πληροφοριών, δίνει προτεραιότητα στους «εργοδότες» του στην αντίπερα πλευρά του Ατλαντικού και κρατά για τον εαυτό του μόνο τρία «κωλόσπιτα» – όπως αποκαλούνταν οι βίλες επί πασοκικής παντοκρατορίας – στο Ψυχικό, την Πάρνηθα και το Λαγονήσι (η τελευταία ήταν προσφορά του Ωνάση).
Ο περίφημος Τομ Πάππας, ο οποίος αποτέλεσε και βασικό χρηματοδότη στην προεκλογική εκστρατεία του Ρίτσαρντ Νίξον, αποτέλεσε εμβληματική φιγούρα της εποχής. Έχοντας εξασφαλίσει από το 1962 λεόντειο θέση στην ελληνική αγορά ενέργειας με το διυλιστήριο της ESSO, με τη χούντα απαλλάσσεται και από αντισταθμιστικές υποχρεώσεις που είχε αναλάβει, για ανέγερση έξι αγροτοβιομηχανικών μονάδων σε διάφορα σημεία της χώρας.
Παράλληλα λαμβάνει άδεια για τα εργοστάσια της Coca Cola – μια σκανδαλώδης σύμβαση η οποία θα βυθίσει για πάντα την ελληνική βιομηχανία αναψυκτικών. Η Ελλάδα είναι πλέον και επισήμως οικονομικό προτεκτοράτο των ΗΠΑ, γεγονός που θα επιβεβαιωθεί όταν ένας υπάλληλος του Τομ Πάπας διορίζεται το 1967, υπουργός Δημόσιας Τάξης (με την ίδια άνεση που η κυβέρνηση Παπανδρέου διόριζε τα στελέχη της Goldman Sachs σε θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού).
Το ξεπούλημα σε αμερικανικές πολυεθνικές συνεχίζεται με την εταιρεία Litton η οποία υπογράφει ληστρική «αναπτυξιακή σύμβαση» (την οποία όπως διαβάζουμε στον «Ιό της Κυριακής» πρώτος είχε προτείνει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αλλά απορρίφθηκε από τη βουλή το 1966). Πρόκειται ουσιαστικά για ένα δώρο προς την αμερικανική εταιρεία η οποία υποσχέθηκε να φέρει στη χώρα δάνεια 800.000.000 δολαρίων και αντ’ αυτού έφυγε νύχτα έχοντας τσεπώσει μερικά εκατομμύρια του ελληνικού δημοσίου.
Με ζημιά εκατοντάδων εκατομμυρίων βρέθηκε ζημιωμένο το δημόσιο και από την ανάθεση από τον μακαρέζο στον Αμερικανό εργολάβο Robert McDonald της κατασκευής της Εγνατίας.
Προφανώς η ρεμούλα δεν θα μπορούσε να λείπει και από τον κατεξοχήν «προσωπικό» χώρο των στρατηγών, δηλαδή τις προμήθειες των ενόπλων δυνάμεων. Μιλώντας στο Unfollow, ταξίαρχος ε.α που υπηρέτησε με αρκετές δυσμενείς μεταθέσεις στα χρόνια της δικτατορίας, περιγράφει ένα σκηνικό πραγματικής ληστείας από τις μικρότερες παραγγελίες τροφίμων μέχρι τα μεγαλύτερα εξοπλιστικά προγράμματα. «Φτιάχτηκαν οικογένειες με αυτό τον τρόπο» υποστηρίζει ο ταξίαρχος ο οποίος θεωρεί ότι μέσα από τη βουλή έχουν περάσει και κομματάρχες που δεν θα βρίσκονταν εκεί αν οι πατεράδες τους δεν είχαν υπάρξει προμηθευτές του ελληνικού στρατού.
Το μεγάλο παιχνίδι στο εσωτερικό όμως παίζεται με τα μεγάλα τζάκια της χώρας – ορισμένα από τα οποία είχαν ξεκινήσει την «καριέρα» τους ως συνεργάτες των ναζί στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Σε αρκετές περιπτώσεις τα ανώτερα στελέχη της χούντας δρούσαν σαν εντολοδόχοι συγκεκριμένων επιχειρηματιών, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την κατασκευή του τρίτου διυλιστηρίου της χώρας το οποίο διεκδικούσε ο Ωνάσης, ο Νιάρχος, ο Βαρδινογιάννης, ο Ανδρεάδης και ο Λάτσης. Όπως εξηγούσε ο δημοσιογράφος, Διονύσης Ελευθεράτος, ο Παπαδόπουλος είχε ταχθεί εξ’αρχής στο πλευρό του Ωνάση ενώ ο Μακαρέζος στήριζε τον Νιάρχο.
Τελικά ύστερα από πολυετή υπόγεια σύγκρουση, που απείλησε την σταθερότητα του καθεστώτος, ο Ωνάσης αποχώρησε αφήνοντας το τρίτο διυλιστήριο στους Ανδρεάδη – Λάτση ενώ ένα τέταρτο δόθηκε στον Βαρδινογιάννη.
Παράλληλα με το μεγάλο παιχνίδι, πάντως, οι πρωτεργάτες της δικτατορίας δεν ξέχασαν και τις τρέχουσες οικονομικές ανάγκες τους. Το ρουσφέτι γίνεται ο κανόνας και όλοι σπεύδουν να πλουτίσουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Από τον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης τους οι πραξικοπηματίες στρατηγοί υπερδιπλασιάσουν τους μισθούς του πρωθυπουργού και των υπουργών (από 23 σε 25 χιλιάδες δραχμές και από 22 σε 35 αντίστοιχα) ενώ ανακαλύπτουν τα «εκτός έδρας» και αρκετά επιδόματα.
Παράλληλα αρχίζουν να μοιράζουν σε συγγενείς και φίλους οφίτσια και μεγάλα δημόσια έργα.
Τα αδέρφια του Παπαδόπουλου, Κωνστντίνος και Χαράλαμπος καταλαμβάνουν τις θέσεις «υπουργού παρά το πρωθυπουργώ» και Γ.Γ Δημόσιας τάξης, αντίστοιχα ενώ ο Μακαρέζος διορίζει τον κουνιάδο του υπουργό Γεωργίας και αργότερα Βορείου Ελλάδας.
Για να διασφαλίσουν μάλιστα τον εαυτό τους από τυχόν μελλοντικές διώξεις θεσμοθετούν νέες ρυθμίσεις περί ευθύνης υπουργών με τις σχεδόν εξασφαλίζουν ότι κανείς δεν μπορεί να κινηθεί δικαστικά εναντίον τους χωρίς την έγκριση των «συναδέλφων» τους – ουσιαστικά δηλαδή των ιδίων.
Και η ιστορία όπως φαίνεται επαναλαμβάνεται και θα επαναλαμβάνεται σαν φάρσα.
Ο Μιχαλολιάκος, ο πρώτος γραμματέας που διόρισε ο Παπαδόπουλος στη Νεολαία ΕΠΕΝ (πριν από τον Βορίδη) δήλωνε πριν από μερικούς μήνες ότι
«ο τόπος είδε προκοπή μόνο επί Γεωργίου Παπαδόπουλου και 21ης Απριλίου».
Το κόμμα του μάλιστα ξιφουλκούσε κατά της φορολόγησης των εφοπλιστών, διαιωνίζοντας την φοροασυλία του ναυτιλιακού κεφαλαίου που θεσμοθέτησε… η χούντα.